Een rimpeling, alsof een steen in een plas met water wordt gegooid, is zichtbaar in de lucht. Doorzichtige uitstulpingen worden zichtbaar en nemen vormen aan. Tien Rasteks stappen uit de rimpeling naar voren en blijven staan. In hun midden staat een wezen die het hoofd heeft van een cobra en zijn ogen zijn samengeknepen. " Geweldig! Zei je niet dat hij hier zou zijn, Ckiept?" Een grote brede Rastek in een groen uniform draait zich om naar het wezen met het hoofd van een Cobra. " Sharaq? Waar zijn wij?" " Op Xit, zover ik weet," antwoordt de Aquantiër. De Rastek fronst en balt zijn vuisten. " Grapjas!" mompelt hij. " In plaats van elkaar de schuld te geven zouden wij maar beter een poging kunnen wagen die knul te vinden voordat Antrax ons het leven zuur maakt!" " Goh, ik moet je gelijk geven," zegt de Aquantiër. " Het verbaast mij dat jullie erin geslaagd zijn Xit zonder moeite te bezetten. Het enige waar jullie goed in lijken te zijn is in ruzie maken met elkaar!" De Rasteks en Sharaq draaien zich met een ruk om en Sharaq trekt verbaast zijn wenkbrauwen op. Een jongen staat met over elkaar geslagen armen tegen een boom aangeleund en een sigaret hangt losjes tussen zijn lippen. Sharaq knippert verrast met zijn ogen. " Esva?" zegt hij. " Waar kom jij vandaan?" Alex kijkt Sharaq aan en zijn blik is grimmig en in zijn ogen fonkelt de haat even fel op. " Dat ga ik jou niet aan jouw neus hangen, Aquantiër! Ik ga je wel vertellen wat er gaat gebeuren als jullie Xit niet verlaten!" Sharaq trekt verrast zijn wenkbrauwen op. " Hah! Wat ga jij beginnen, knul? Jij bent slechts een laag wezen. Jij hebt er geen flauw idee van wie jij tegen jou in het harnas jaagt!" Er verschijnt een grijns op het gezicht van de jongen en Sharaq knippert verrast met zijn ogen. " Misschien heb jij gelijk, Aquantiër! Misschien heb ik inderdaad geen flauw idee waar ik mee bezig ben. Maar dat zullen jullie je af blijven vragen en jullie zullen merken dat jullie opgejaagd worden en zullen alleen weten wat ik gezegd heb! Ik ben jullie ergste nachtmerrie en ik besta werkelijk!" " Jouw afkomst is wel erg duidelijk, Esva. Jouw woorden zijn even dramatisch als die van jouw moeder en al even leeg! Antrax heeft gelijk. Daag jou uit en jij hapt meteen fel toe. Nu de haak er is zul jij alleen nog maar spartelen en vervolgens langzaam maar zeker een pijnlijke dood sterven en jouzelf al die tijd afvragen waar jij de fout in bent gegaan!" Alex's blik wordt grimmig en de jongen balt zijn vuisten. " Net als Amsir?" vraagt hij. Sharaq knippert verrast met zijn ogen.  " Wie?" Alex vecht tegen zijn misselijkheid en houdt zich rechtop door zich in zijn geest vast te klampen aan de gevoelens van woede en haat en de beelden die hij ziet. Hij weet niet wat er met hem gebeurt maar ergens vindt hij een lichtpunt in de meest duistere hoeken van zijn geest en de lichtpunt brengt hem langzaam maar zeker tot rust. De gouden gloed ontspant hem maar zet tegelijker tijd al zijn instincten en zintuigen op scherp. " Amsir, de Draak, Esva! Ken jij jouw geschiedenis niet, Sharaq?" Alex voelt de energie plots vrij door zijn lichaam vloeien en vanuit zijn ooghoek ziet hij een Rastek naderen. De jongen trekt een grimmige blik en Sharaq ziet het. " Nee!" roept hij. Alex reageert bliksemsnel. Excalibur ligt in zijn hand voor iemand het goed en wel in de gaten heeft en het staal van het lemmet blinkt als de jongen het zwaard dor de lucht laat klieven. De Rastek die hem van opzij nadert stort tegen de grond en geel bloed gutst uit een gapende wond in zijn hals. Alex springt naar voren, stoot zijn schouder tegen de borst van een Rastek en terwijl het wezen achteruit valt rijdt hij met zijn zwaard de maag van het wezen open. Alex haalt diep adem, voelt de adrenaline door zijn lichaam stromen en slaat verwoedt om zich heen. Twee Rasteks storten tegen de grond en hun ingewanden glibberen dampend uit hun maag. Alex grijpt Excalibur met twee handen beet en slaat verbeten in op de Rasteks die hem proberen in te sluiten. Een zwaard rijdt door zijn kleding en het lemmet laat een schrijnend gevoel achter op zijn schouder. Zijn hemd raakt doorweekt van het bloed maar de jongen verdringt de pijn en trapt een Rastek tegen de borst en het wezen tuimelt achterwaarts tegen een boom en een dikke tak komt via zijn maag weer naar buiten." Ga!" roept Alex. " Ga en waarschuw Nahal! Zij zijn op weg naar Praeltr!" " Stop hen!" brult Sharaq. Tarhaï legt met verbazingwekkende snelheid een pijl op haar boog en laat deze los. De pijl dringt bij een Rastek in de borst en het wezen slaat achterover. " Ga!" roept Alex. De jongen stoot het gevest van zijn zwaard in de rug van een Rastek die op Tarhaï afstormt en hij werpt het wezen opzij. Sarb pakt Tarhaï bij de arm en trekt de Elfenvrouw met zich mee. " Nee," zegt Tarhaï." Hij redt zichzelf wel, vrouw," zegt Sarb. " Jij hebt gehoord wat hij zei. Wil jij jouw leven nu opofferen of wil jij blijven leven en de kans krijgen je te blijven verzetten?" Tarhaï kijkt Sarb aan, woedend. Sarb schudt zijn hoofd. " Alex redt zichzelf wel. Hij mag dan roekeloos zijn, maar hij heeft les gehad van zowel mijn vader als van de beste leermeesters op Xit." Er klinkt een krijs en een hoop takken komen naar beneden gevallen. Één van de Rasteks kijkt omhoog, zijn ogen worden groot en voor hij goed en wel een gil kan slaken stort een groot wezen zich bovenop hem. Enimara, Sarb, Tarhaï, Emei'Ya en Yuna kijken verbijsterd naar het wezen. Rode schubben glinsteren en vleugels spreiden zich. De Draak zet een klauw tegen een grote boom en draait de kop in de richting van de verbijsterde Rasteks. Alex haalt diep adem, voelt een enorme warme energie in zijn borst opwellen en een gevoel dat iemand hem aanraakt vult hem. De jongen kijkt op, een gevaarlijke glinstering fonkelt in zijn ogen en doorzichtige schimmen omgeven hem alsof zij hem beschermen. " Winden, mijn zusters," fluistert hij. Een warme bries omgeeft hem en Alex voelt hoe de energie in zijn lichaam in kracht toeneemt. Plots explodeert de omgeving in een groene en goudkleurige gloed. Excalibur gloeit op en Alex schreeuwt het uit terwijl hij zijn armen omhoog gooit en hij de lucht wordt ingetrokken. " Ki Ami Alex Esva! Ki Ami Mir-Dan!" De grond barst plotseling open in een felle witgouden gloed. De hitte is zinderend en bladeren en bomen vatten vlam. Sharaq deinst achteruit, verbijsterd en angstig. " Dit....dit is onmogelijk!" Alex kijkt hem aan en om zijn lippen ligt een verbeten glimlach. " Niany, mijn zuster! Laat ons terug nemen wat ons toebehoort en wraak nemen op degenen die ons onze dierbaren hebben afgenomen!" De Draak brult luidt en woest en wendt de kop in de richting van de Rasteks. Het wezen plant zijn klauwen op de grond en in een boom en blaast zijn adem weer uit. Een zinderende wolk van vuur kolkt naar voren en de Rasteks gillen terwijl de vlammen hen omgeven. Alex stormt naar voren, schreeuwend en Excalibur blinkt opnieuw door de lucht. Zonder enig teken van angst stort de jongen zich op de Rasteks die verbijsterd proberen te vluchten. Geel bloed druipt van het lemmet en Alex hakt verbeten in op de Rasteks. De Rasteks sneuvelen krijsend en gillend en Alex vecht zich verbeten een weg naar Sharaq toe die in paniek elke Rastek bij hem in de buurt voor zich trekt en duwt. Alex stoot Excalibur naar voren en Sharaq's ogen worden groot terwijl hij schurend zijn adem uitblaast en bloed uit zijn mondhoeken naar beneden. Alex buigt zich naar Sharaq toe en kijkt de Aquantiër verbeten aan. " Voor de laatste maal, Aquantiër, verdwijn van Xit! Geef hier gehoor aan anders zullen jullie de gevolgen dragen! En geloof mij dat die niet prettig zullen zijn! Xit behoort toe aan de Per'L'Inda en aan het Verbond van Volken!" Sharaq knikt en als Alex een stap achteruit zet maakt de Aquantiër dat hij weg komt. Alex haalt diep adem en zakt dan op zijn knieën. Steunend op Excalibur en zwaar adem halend blijft hij zo zitten. Enimara loopt op hem af en legt haar hand op zijn schouder. Alex kijkt haar aan en glimlacht vermoeid. " Kleine, je kijkt bezorgt. Zie ik er zo slecht uit?" Enimara schudt haar hoofd. " Je hebt er geen idee van wat je net gedaan hebt, ofwel?" Alex's glimlach wordt grimmig. " De Rasteks de stuipen op het lijf gejaagd?" vraagt hij. Vervolgens kreunt hij. " Nahal had gelijk," hijgt hij." Ik ben nog lang niet gereed om iets te ondernemen tegen de Rasteks. Mijn hoofd tolt, ik zie zwarte vlekken en ik heb het gevoel dat ik zelfs mijn kleine teen niet meer kan bewegen omdat zelfs dat teveel energie zal kosten! Jullie zullen Marion moeten redden." De jongen kijkt Enimara aan en Enimara ziet de angst in zijn ogen. " Alsjeblieft, Kleine! Redt mijn moeder! Zij betekent meer voor Xit dan iemand kan vermoeden!" " Hoe kom jij daarbij, Alex?" vraagt Enimara. Alex haalt zijn schouders op. " Ik heb het...gevoeld, gezien.....gehoord? Ik weet het niet. Maar Ara weet het, Kleine. Ara weet het." Enimara kijkt Alex lang aan en knikt vervolgens. " Ik beloof jou dat ik haar zal redden, Alex," zegt zij. Ze kijkt Sarb aan en de Mog-Ur knikt terwijl hij opstaat. " Iemand moet Alex terug brengen. " Ik zal hem veilig terug brengen naar de Tempelstad," zegt Tarhaï. Yuna glimlacht. " Zal met jou mee gaan. Ik heb nog een appeltje te schillen met die ouwe zuurpruim van een Nahal. " Wees voorzichtig, Kleine," zegt Alex. " En jij ook, Sarb. Er broeit iets. Houdt jullie ogen goed open." De jongen kijkt naar de Draak die hem vriendelijk aankijkt. " Wat is jouw naam Gevleugelde Zuster?" De jongen houdt zijn hoofd schuin en knikt. " Nog geen naam, hè? Daar zullen wij verandering in gaan brengen, jongedame. Dat beloof ik jou." De jongen sluit zijn ogen opnieuw en weerstaat de verleiding om in de koele rustgevende zwartheid weg te zinken. Hij kijkt naar het zwaard wat hij nog steeds in zijn hand geklemd houdt en glimlacht ongelovig. " Ik ben de Mir-Dan? De Winden zijn mijn zusters? Bij de Duizend Sterren....waar ben ik in terecht gekomen? Ik zal terug gaan naar Praeltr en ik zal beginnen aan mijn opleiding zoals die Ouwe het wenst." Alex sluit zijn ogen en verwelkomt de duisternis die zich over hem heen spreidt als ware het een warme deken